Πρόταση Πρωτοβουλίας για την οργάνωση διαδήλωσης

Δημοσιεύθηκε από tsimitakis στο 26 Φεβρουάριος, 2008

ΑθήναιοςΠριν λίγο μου επιβεβαίωσαν συνάδελφοι από τον ΣΚΑΙ ότι το υπουργείο δικαιοσύνης ετοιμάζεται να φέρει νόμο τον επόμενο μήνα στη βουλή για το έγκλημα στον κυβερνοχώρο. Σε αυτό θα περιλαμβάνονται και οι επίμαχες διατάξεις για τον έλεγχο των blogs που δημοσίευσε προχτές ο Ελεύθερος τύπος. Κατόπιν τούτου, είναι σαφές ότι όλα όσα φοβόμασταν και αναλύαμε όλες αυτές τις μέρες είναι αλήθεια. Δεν μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να παραχωρήσουμε αμαχητί τις ελευθερίες μας σε αυτούς που όπως εύστοχα επεσήμανε ο Vrypan, διάβαζαν το press-gr, το έγραφαν, οι ίδιοι το ανέδειξαν και οι ίδιοι άνθρωποι τώρα το κατηγορούν. Η ίδια συνομοταξία δηλαδή ανθρώπων που απαξιώνουν το λειτούργημα της δημοσιογραφίας, που οδηγούν την κοινή γνώμη στην παθητικοποίηση που συναλλάσσονται με διεφθαρμένους πολιτικούς και δημιουργούν με το φτηνό τους θέαμα συνθήκες απαξίωσης της πολιτικής, που καλλιεργούν συστηματικά τα πιο φτηνά ένστικτα του κόσμου, παραδίδοντας τον στα χειρότερα πολιτικά αντανακλαστικά. Βασει του Μανιφέστου που δημοσίευσε ο Νίκος Δρανδάκης και του καλέσματος του Nefelika που έχει ήδη βρει απήχηση σε μια σειρά από bloggers, βασισμένοι εν πολλοίς στην ανάλυση του elawyer και τις απόψεις του Γιώργου κατά της περιστολής των ελευθεριών, επαναδιατυπώνω το κείμενο διαμαρτυρίας και την πρόσκληση σε διαδήλωση ως εξής:

Κάλεσμα σε σύσταση πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε εμβρόντητοι να εκτυλίσσεται στις οθόνες μας, επ’αφορμής της εισαγγελικής έρευνας για την λειτουργία του “κίτρινου” blog press-gr, μια απόπειρα φίμωσης των blogs και περιστολής της συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας του λόγου στο διαδίκτυο.
Ενα θέατρο του παραλόγου με πολιτικούς και δημοσιογράφους που έχουν ουσιαστική άγνοια του internet κατακεραυνώνουν αυτήν την ελευθερία με την ίδια ευκολία με την οποία καθορίζουν την ενημέρωση του Ελληνικού λαού εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Εδώ και πολύ καιρό έχουμε αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση και συγκεκριμένοι μηχανισμοί της διοίκησης (δικαστικοί-αστυνομικοί) ενοχλούνται από την πλουραλιστική και εν πολλοίς ανεξέλεγκτη διαρκή συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ πολιτών στο διαδίκτυο, προσδίδοντας ζωντάνια στον δημόσιο διάλογο επαναφέροντας την κοινή γνώμη σε ενεργό δράση, αλλάζοντας συχνά την ατζέντα του διαλόγου αυτού και προσθέτοντας φωνές που δεν θα μπορούσαν αλλιώς να υπάρξουν.
Θεωρούμε πως είτε επιβεβαιωθούν οι κατηγορίες που αποδίδονται στο press-gr, είτε όχι, δεν συντρέχει κανένας απολύτως λόγος να αναθεωρηθεί το νομικό καθεστώς ελευθερίας που διέπει αυτή τη στιγμή τις επικοινωνίες στο διαδίκτυο, προστατεύοντας την ανωνυμία και την αυτοδιάθεση των πληροφοριών καθενός, όπως άλλωστε διεθνώς ισχύει, με εξαίρεση λίγα αυταρχικά, απολυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα.

Επειδή φρονούμε ότι τόσο οι πολιτικοί όσο και ο περισσότερος κόσμος αγνοεί τι είναι και τη λειτουργία επιτελούν τα blogs αισθανόμαστε την ανάγκη να δηλώσουμε τα παρακάτω:

1. Τα blogs είναι διάλογος – ελεύθερος, ανεμπόδιστος ανάμεσα σε πολίτες, μέσω του διαδικτύου.

2. Τα blogs είναι μια διαρκής πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία, και επικοινωνία, από την κοινωνία και προς αυτήν που βασίζεται στις δυνατότητες που δίνουν τα νέα μέσα επικοινωνίας, διαθέσιμα σε όλο και περισσότερους ανθρώπους.

3. Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή είναι αυθεντικές φωνές της ίδιας της κοινωνίας και ως τέτοιες, την επαναφέρουν στο προσκήνιο του δημοσίου διαλόγου.
Απόδειξη αυτού αποτελούν τόσο η υπόθεση της Αμαλίας Καλυβίνου, η οποία επανέφερε στο προσκήνιο το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα της δημόσιας υγείας, όσο και η υπόθεση των βασανισμών στα Αστυνομικά τμήμα αλλά και τόσες άλλες υποθέσεις που η «συντεταγμένη» ενημέρωση αδυνατούσε να καλύψει. Τα blogs είναι η επιστροφή της κοινής γνώμης στον δημόσιο διάλογο που μέχρι σήμερα επιτελούνταν μοναχά μεταξύ πολιτικών, δημοσιογράφων και παραγόντων.

4. Τα blogs διεκπεραιώνουν το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του με όποιο τρόπο επιθυμεί. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε. Υπό αυτή την έννοια υποβοηθούν την δημοκρατική διαδικασία της ενημέρωσης και του διαλόγου δημιουργώντας έναν πλουραλισμό που όμοιο του δεν έχουμε ζήσει ποτέ ως σήμερα, αποκαλύπτοντας μας διαστάσεις που αγνοούσαμε και λειτουργώντας τελικά συνεκτικά.

5. Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες - τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.

6. Ο blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες), και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.

7. Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον διάλογο τους. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν, να την ελέγξουν, ή να την καταστείλουν.

8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν επαρκείς διαδικασίες για την δίωξή του. Περαιτέρω νομοθετικές ρυθμίσεις δεν μπορεί παρά να δημιουργήσουν περιβάλλον λογοκρισίας. Η Ελληνική κοινωνία δεν έχει κανένα όφελος από μια τέτοια εξέλιξη.

9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger και όπως η διεθνής εμπειρία δείχνει απαραίτητη προϋπόθεση για την έκφραση των απόψεων του σε πολλές περιπτώσεις.

Διεκδικούμε

-Να μην γίνουν αφορμή οι πρόσφατες καταγγελίες μεμονωμένων περιπτώσεων για την καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου στο διαδίκτυο και τη χώρα μας η οποία ούτως ή άλλως δεν έχει καλές επιδόσεις σε αυτό τον τομέα.
-Να μην περάσει η δρομολογημένη ρύθμιση του υπουργείου δικαιοσύνης για έλεγχο των blogs δια του ορισμού ενός υπεύθυνου κατά νόμο.
-Να καταλάβει η πολιτεία ότι είναι τεχνικά αδύνατο να εφαρμόσει κατασταλτικές μεθόδους. Αντ’αυτού προνοιακές πολιτικές οι οποίες θα καταπολεμούν το ψηφιακό χάσμα, θα παρέχουν πρόσβαση σε όλο και περισσότερους ανθρώπους στην κοινωνία της πληροφορίας και της γνώσης καθώς και η ενθάρρυνση πρωτοβουλιών που ενισχύουν την ποιότητα του διαλόγου αυτού θα έχουν σίγουρα πολύ καλύτερα αποτελέσματα στην ωρίμανση του ελληνικού διαδικτύου αλλά και του δημόσιου διαλόγου και της ενημέρωσης στη χώρα μας.
-Διεκδικούμε ακόμα την καταπολέμηση των φαινομένων διαφθοράς, αδιαφάνειας, συναλλαγής που υποβοηθούν την ανάπτυξη φαινομένων τύπου press-gr καθώς και της λαϊκιστικής, κίτρινης δημοσιογραφίας, από όποιο μέσο κι αν εκφράζεται.

Καλούμε

Τα πολιτικά κόμματα, τις Μη κυβερνητικές Οργανώσεις υπεράσπισης δικαιωμάτων, τις Ενώσεις Συντακτών, τους εργαζόμενους στα επαγγέλματα επικοινωνίας πάσης φύσεως και κυρίως τους πολίτες σε διαδήλωση την Κυριακή 9 Μαρτίου με αποκριάτικες μάσκες στην πλατεία Συντάγματος, έξω από το κοινοβούλιο, προκειμένου ειρηνικά να υπερασπισθούμε το δικαίωμα μας να είμαστε και λέμε ότι θέλουμε. Μην έχετε καμιά αμφιβολία. Οι πραγματικοί μασκαράδες φοράνε μόνο γραβάτες και κοστούμια. Και δεν θα είναι ανάμεσα μας.


Για την οργάνωση της πρωτοβουλίας:
Όσοι συμφωνούμε με το πλαίσιο το υπογράφουμε και συστήνουμε επιτροπή πρωτοβουλίας. Η επιτροπή ανοίγει νέο blog που θα μπορούσε να λέγεται: «Όχι στο όνομα μας», ή «Ανώνυμοι» ή κάτι τέτοιο. Εκεί γίνεται η τελική επεξεργασία του κειμένου της πρωτοβουλίας, καθώς και ο ορισμός των διαδικαστικών θεμάτων που αφορούν την διαδήλωση. Από εκεί επίσης απευθύνεται κάλεσμα σε συντεταγμένες συλλογικότητες, όπως κόμματα και ΜΚΟ, γράφονται και αποστέλλονται δελτία τύπου και γενικά διεκπεραιώνεται ο συντονισμός. Προτίθεμαι βεβαίως να το στήσω και να το τρέξω όσο περισσότερο μπορώ. Ελπίζω οτι συλλογικότητες, όπως οι Φιλελεύθεροι, τα δίκτυα indy και indymedia, κόμματα όπως ο ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ, μκο, όπως η διεθνής αμνηστία, η ΕΣΗΕΑ και άλλοι θα ανταποκριθούν.
Διαβάστε ακόμα:

Δεσμεύομαι να σέβομαι τον επισκέπτη/αναγνώστη μου, όσο επιθυμώ να με σέβεται και αυτός, και όταν με πιάσει ο διάολος κι αρχίσω να καταγγέλω να τεκμηριώνω αδιάψευστα την όποια καταγγελία μου...

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Το θεσμικό κενό για την προστασία της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο

Της δρος ΚΟΡΙΝΝΑΣ ΠΑΤΕΛΗ*

Το ζήτημα της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο δεν είναι πολύπλοκο, ούτε κατά μαγικό τρόπο μετατρέπει επαγγελματίες δημοσιογράφους σε εκβιαστές, το θεσμικό κενό στην Ελλάδα είναι όμως τεράστιο, η πρακτική της δημοσιογραφίας σε κρίση, κρίση που δεν λύνεται νομικά με νόμους περί μπλογκ (κάτι που συζητείται).

Δυνητικά στο Διαδίκτυο επιτρέπεται όποιος θέλει να δημοσιεύει ό,τι θέλει όπως θέλει, εάν αφαιρέσουμε την παιδική πορνογραφία. Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Αντίστοιχα, μπορεί να επικοινωνήσει όποιος θέλει με όποιον θέλει όπως θέλει, και επιτρέπεται να παραβιαστεί το απόρρητο αυτής της επικοινωνίας μόνο σε λίγες περιπτώσεις, με εισαγγελική πράξη φυσικά.

Τώρα το ποιος είναι αυτός που δημοσιεύει και πώς χρησιμοποιεί τη δημοσίευση είναι άλλο ζήτημα. Οι πιο πολλοί χρήστες δεν είναι δημοσιογράφοι σαν τον Καψαμπέλη, είναι απλοί πολίτες σαν τον Τσιπρόπουλο, κάποιοι είναι καλλιτέχνες σαν τον Φωτίου. Με ακρίβεια μια εξαιρετικά μικρή μειοψηφία είναι δημοσιογράφοι.

Αντίστοιχα, μια μειοψηφία των μπλόγκερ είναι δημοσιογράφοι. Αντίστροφα σύμφωνα με την πρόσφατη έρευνά μας οι πιο πολλοί δημοσιογράφοι δεν αλλάζουν τίποτα σε ό,τι δημοσιεύουν στο Διαδίκτυο, ούτε καν προσθέτουν διασυνδέσεις ούτε προσφέρουν στους αναγνώστες πιο πολλές πηγές (του Καψαμπέλη μη εξαιρουμένου).

Στο δρόμο για τη δημοσίευση

Η δημοσιογραφία, εκτός και εντός Διαδικτύου, ταχυδακτυλουργεί με όλα τα πολιτικά μας δικαιώματα. Και γι' αυτό συνήθως η πρακτική της δημοσιογραφίας εξαρτάται από μία μη στρυφνή νομική κατανόηση των δικαιωμάτων, ακριβώς επειδή θα ήταν αδύνατον να λειτουργεί ως τέταρτη εξουσία αλλιώς. Αυτό δεν πάει να πει ότι οι δημοσιογράφοι έχουν το ελεύθερο, η νίκη του Κορκολή εναντίον του Τριανταφυλλόπουλου άλλωστε αποδεικνύει κάτι τέτοιο.

Θεσμικά στην Ελλάδα υπάρχει ένα μεγάλο κενό σε σχέση με την ελευθερία του λόγου και το Διαδίκτυο. Κενό το οποίο με τη σύλληψη Τσιπρόπουλου και Φωτίου καθώς και του Καψαμπέλη φαίνεται ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει ένας ενιαίος εποπτικός φορέας για το μέσο, όλοι οι υπόλοιποι έχουν μερικά εποπτικά δικαιώματα και μία αστυνομική αρχή λειτουργεί εποπτικά χωρίς να είναι κατάλληλα θεσμοθετημένη για κάτι τέτοιο.

Φανταστείτε ποια θα ήταν η κατάσταση στα άλλα μέσα εάν υπήρχε αντίστοιχο θεσμικό κενό. Θα είχαμε τηλεόραση χωρίς ΕΣΡ με μόνο μία αστυνομική αρχή ενεργό με δικαιώματα μεγαλύτερα από του ΕΣΡ, δικαιώματα καθαρής λογοκρισίας, όπως για παράδειγμα να κλείνει ένα ολόκληρο σταθμό όπως αυτών του blogme.gr, δικαίωμα να συλλαμβάνει καλλιτέχνες επειδή δεν καταλαβαίνει το χιούμορ τους όπως τον Φωτίου. Αυτή η αστυνομική αρχή θα είχε το δικαίωμα να ανοίγει την αλληλογραφία συντακτών και μη και να πράττει σαν να είχε συσταθεί για να εποπτεύει την επικοινωνία δημοσιογράφων και πολιτών έτσι γενικά, χωρίς να χρειάζεται καν να καταλαβαίνει ποια είναι η φύση της επικοινωνίας και ποια η διαφορά του λόγου, της πατάτας και της τέχνης.

Στο Διαδίκτυο όμως η πιθανότητα οικονομικού εγκλήματος και η σκιά της παιδικής πορνογραφίας δίνουν το δικαίωμα στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, η οποία δεν είναι κατάλληλα οργανωμένη και δεν διαθέτει εξειδικευμένο προσωπικό σε θέματα ελευθερίας του λόγου για να λειτουργήσει εποπτικά. Και μάλιστα τώρα συζητιέται να της δοθούν παραπάνω δικαιώματα με το να πρέπει κάθε ενημερωτικός ιστότοπος να έχει υπεύθυνο κατά το νόμο. Λες και η δίωξη θα έπρεπε να αποφασίζει και να διαφοροποιεί ανάμεσα από εφήβους που γράφουν κατά των πορνογράφων ενημερώνοντας όλους μας, γυναίκες που γράφουν εναντίον της βίας μέσα στο σπίτι και δημοσιογράφους που μας ενημερώνουν. Γιατί εμείς οι πολίτες δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη διαφορά ενημέρωσης, δυσφήμησης, κουτσομπολιού, γνώμης· χρειαζόμαστε μεγάλο αδελφό να μας λέει ποια είναι πραγματική ενημέρωση και αλήθεια και ποια όχι.

Η μέχρι τώρα πρακτική τής εν λόγω διεύθυνσης έχει καταδικαστεί παγκοσμίως μαζί με αυτή της Κίνας και της Αιγύπτου και πλαισιώνει την παρούσα σύλληψη, δυστυχώς.

Η ελευθερία του λόγου δεν κινδυνεύει από εκβιαστές δημοσιογράφους. Η χρήση ενός μέσου για τον εκβιασμό δεν έχει σχέση με το Διαδίκτυο· εάν κάποιος δημοσιογράφος είναι κακός επαγγελματίας, θα είναι κακός ανεξαρτήτως μέσου και σε καμία περίπτωση δεν θα τον σταματήσει η δυσκολία δημοσίευσης.

Η ελευθερία του λόγου στο Διαδίκτυο κινδυνεύει από την ευκολία παρέμβασης στη σφαίρα της επικοινωνίας, παρέμβαση που βλέπουμε ότι δεν γίνεται για τα άλλα μέσα στα οποία όλως τυχαίως δεν υπάρχουν εκβιαστές. Οποιαδήποτε παρέμβαση γίνεται για οποιοδήποτε άλλο λόγο (πέρα από την παιδική πορνογραφία) στο ελληνικό Διαδίκτυο απλώς βλάπτει την ήδη αργή ανάπτυξή του. Η δημοσιογραφία εντός ιστού κινδυνεύει από την ανυπαρξία κώδικα δεοντολογίας για επαγγελματίες δημοσιογράφους, από τις πιέσεις της βιομηχανίας, η οποία στο όνομα πνευματικών δικαιωμάτων ασκεί εποπτεία, από τους Ελληνες μπλόγκερ που δεν έχουν οργανωθεί να έχουν κώδικα δεοντολογίας.

* Η Κ. Πατέλη διδάσκει δημοσιογραφία για το Διαδίκτυο στο ΟΠΑ