Παραθέτω ως νέο θέμα την ενημέρωση από το Ecofestival, γιατί νομίζω ότι αξίζει να δούμε όλοι πως ο κόσμος αντιμετωπίζει πρωτοβουλίες σαν τη δική μας...
Ήμασταν 5 άτομα από το μεσημέρι έως αργά το απόγευμα και μαζέψαμε αρκετές υπογραφές για τον Ασωπό και για το άρθρο 24 κ.λ.π.
Η έκθεση είχε αρκετό κόσμο και ελάχιστοι δεν ανταποκρίθηκαν.
Το πιο παρήγορο ήταν ότι ήρθε ένα πούλμαν με παιδιά γυμνασίου -λυκείου που όταν τους εξηγήσαμε για ποιό λόγο μαζεύουμε τις υπογραφές είπαν "Για το περιβάλλον?! Φυσικά και θα υπογράψουμε!!!". Δυστηχώς ο χρόνος τους ήταν περιορισμένος και έπρεπε να μπουν αμέσως στην έκθεση.
Μη παραβλέποντας το γεγονός ότι όσοι πήγαν στη συγκεκριμένη έκθεση είναι κατά το πλείστον ειασθητοποιημένοι οικολογικά, οι παρατηρήσεις από τα άτομα που προσέγγισαμε είναι οι εξής:
- οι περισσότεροι δεν αρκέστηκαν μόνο στις υπογραφές, αλλά είχαν τη διάθεση να συζητήσουμε και έδραξαν την ευκαιρία για να εκφράσουν τη δική τους δυσαρέσκεια διεξοδικά.
- το 1/4 θεωρεί ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν, ωστόσο υπέγραψαν με προθυμία (και αυτό κάτι σημαίνει επίσης..)
- κάποιοι ρώτησαν αν συνεργαζόμαστε με άλλες ομάδες ή οργανώσεις (το αναφέρω γιατί αν και το έθιξαν δυο τρεις, το θεωρώ πολύ σημαντικό και υγιές ότι κάποιοι το θέτουν ως κριτήριο αξιοπιστίας σκοπού μιας εθελοντικής ομάδας και βαρέθηκαν να ακούνε ομάδες να μιλούν περί ομοψυχίας, αλλά τελικά το μόνο που προσπαθούν είναι να αναδειχθούν ως οι καλύτερες στον τομέα τους , αρνουμενες κάθε συνεργασία)
- κάποιοι ήξεραν το "αναδάσωση" , λιγότεροι, το οικολόγιο
- κατα τη διάρκεια που υπέγραφαν τους εξηγούσα για το οικολόγιο, το site και τις δράσεις του καθώς και για το περιβαλλοντικό εργαστήρι, το οποίο επικρότησαν και έδειξαν αρκετό ενδιαφέρον (λεκτικό τουλάχιστον)
- είχα μια εκτενή κουβέντα με ένα συμπαθέστατο κύριο από κάποια αρμόδια υπηρεσία, ο οποίος έχει δώσει πολλά χρόνια από τη ζωή του για το περιβάλλον και συγκεκριμένα τα δάση.
Το αδιέξοδο μετά από τόσα χρόνια για το πως τελικά καταπολεμάται όλο αυτο το σύστημα ήταν εμφανής, και σκέφτηκα πόσο δύσκολο, πόσες αντοχές πρέπει να έχουν και σε πόσες πιέσεις πρέπει να αντιστέκονται αυτοί -οι μετρημένοι στα δάχτυλα -που βρίσκονται (ευτυχώς) μέσα σε κάθε χώρο και δεν είναι αλλοτριωμένοι.
Αν είναι δύσκολο για εμάς που είμαστε απ' έξω, για εκείνους είναι σα να ζουν σε ρωμαική αυλή! Και ουσιαστικά μόνοι!
Αφελώς κάποια στιγμή τον ρώτησα: "Γιατι δε στρέφεστε στον κόσμο? να του πείτε τι συμβαίνει, και να ζητήσετε τη στήριξή τους απέναντι σε όλες αυτές τις πιέσεις??" και μου απάντησε "...δεν ξέρω ίσως.. αν ο κόσμος ήταν πολύς ...ίσως "
"...αν ο κόσμος ήταν πολύς..."
Λυπάμαι μόνο που δε μπορώ να σας μεταφέρω τη ματιά αυτού του ανθρώπου όταν το έλεγε....
Φευγοντας μου χτύπησε φιλικά τη πλάτη και με ένα πολύ γλυκό χαμόγελο είπε:
"Χαίρομαι πάντως..μου θυμίζετε με τον ενθουσιασμό σας τον ευατό μου πριν από χρόνια και ελπίζω να καταφέρετε περισσότερα.."
Φυσικά δεν αναφερόταν σε εμένα,άλλά σε όλους μας, σε όσα του είπα για το οικολόγιο και γι αυτά που προσπαθούμε να πετύχουμε.
Δε του ζήτησα τηλεφωνα, δεν ξέρω καν το όνομά του, του άφησα όμως τα στοιχεια του οικολογίου, και του είπα πως αν υπάρχει κάτι, κάποια κίνηση που λόγω θέσης δεν μπορεί να τη κάνει, αλλά μπορούμε εμείς ως πολίτες, ας μας ενημερώσει.
Δεν ξέρω αν έπραξα σωστά, αλλά προτίμησα να σεβαστώ την ανωνυμία του, ως απόδειξη εκτίμησης και αξιοπιστίας των λόγων του.
...άλλωστε ξέρει πού θα μας βρει...
Οικολόγιο
