...το ξενοδοχείο της Παρνηθας, τοποθετημένο σε ένα τοπίο εξαίρετης φυσικής ομορφιάς, με βραχώδες περιβάλλον καλυπτόμενο από ελατοδάση, ήταν ενταγμένο στις ενέργειες της τότε πρώτης κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καρμανλή, που αποσκοπούσαν στην προώθηση των τουριστικών υποδομών της χώρας στην πενταετία 1955-1960.

Για την επιλογή της τοποθεσίας του νέου ξενοδοχείου κρίθηκε ότι η γειτνίαση με την πρωτεύουσα θα εξασφάλιζε πελατεία τέτοια που θα μπορούσε να το καταστήσει πυρήνα ενός ευρύτερου κέντρου ορεινών δραστηριοτήτων στο βουνό της Αττικής.

Το νέο ξενοδοχείο (...) θα κατελάμβανε επιφάνεια περίπου 8 στρεμμάτων και θα περιβαλλόταν από έκταση 850 στρεμμάτων δάσους ελάτων, όπου στο μέλλον προβλεπόταν ότι θα οικοδομούνταν bungalows, εστιατόρια, ένα μικρό υπαίθριο θέατρο (σ. εκεί περίπου που είναι σήμερα το ελικοδρόμιο) και αθλητικές εγκαταστάσεις ώστε να συμπληρωθεί το ορεινό αυτό κέντρο. Επίσης υπήρχε η εκτίμηση ότι η νέα ξενοδοχειακή εγκατάσταση θα εξυπηρετούσε -σε πλήρη ανάπτυξη-  3.000 άτομα το καλοκαίρι και 1.500 το χειμώνα.
Η ανοικοδόμηση αυτού του ξενοδοχείου επάνω σε μια ορεινή έξαρση στις πλαγιές της Πάρνηθας έμελλε να αποτελέσει, εκτός των άλλων, ένα σημαντικό γεγονός στην κοινωνική ζωή της χώρας, με πολιτικές προεκτάσεις κατά την περίοδο 1958-1961. Έγινε το σύμβολο μιας οξύτατης διαμάχης, η οποία σχετιζόταν εν μέρει με το έργο ως αρχιτεκτονική δημιουργία και εν πολλοίς με την πολιτική αντιπαράθεση εκεινης της πολυτάραχης, όσο και κρίσιμης, περιόδου για τα ελληνικά πράγματα και τις γενικότερες εξελίξεις.


Ο Καραμανλης αρχιτέκτων!

Στα τέλη του 1959, είχε αρχίσει ήδη να προβάλει ο όγκος της οικοδομής. Τότε ήταν που ο πρωθυπουργός της χώρας Κωνστ. Καραμανλής επισκέφθηκε το εργοτάξιο για να έχει ιδίαν αντίληψη από την πρόοδο των εργασιών αλλά και από τη συνολική εικόνα του κτιρίου στο ορεινό πλαίσιο. Σύμφωνα με πληροφορίες -πρόερχονται από τον Στέφανο Πεσμαζόγλου (σ. υπουργό του Καραμανλή τότε)- ο Καραμανλής σχηματισε τη γνώμη ότι δεν υπήρχε αρμονική σχέση μεταξύ μεγέθους των κοινόχρηστων
χώρων και του αριθμού των κλινών του νέου ξενοδοχείου. Για το λόγο αυτό, πρότεινε (!) την παραπέρα αύξηση των κλινών του νέου ξενοδοχείου κατά 80. Παράλληλα, προχώρησε και στην αύξηση του προυπολογισμού του έργου κατά 7.5 εκατομμύρια δραχμές.

"Εδώ ψηλά, στον παράδεισό του, ο ευγενέστατος καρχαρίας του πλούτου έστρωσε την αρίδα του και κάνει χάζι. Όλα δικά του: μπαρ, πισίνα, κινματοράφος, νάιτ κλαμπ, γυμνά μπαλέτα από τρυφερές υπάρξεις, και δωμάτιον μετά προγεύματος και σερβίς κατ΄άτομον 265 δραχμές τη μέρα! (σμ. ενδεικτικά: μια εφημερίδα της εποχής κόστιζε 1 δραχμή) Αυτό το παλάτι του τόχτισε ο καραμανλής, με το άιμα του λαού..."

"Μον Παρνές" εφ. Αυγή, 18 Οκτώβρη 1961



... Το ξεκίνημα της λειτουργίας του Μont Parnes, ως "ατμομηχανής" της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας, έγινε -όπως είδαμε- σε βεβαρημένο κλίμα, καθώς η κοινή γνώμη είχε επηρεαστεί μάλλον αρνητικά από τα δημοσιεύματα σχετικά με τη σκοπιμότητα ανέγερσης του καθώς υπήρχαν ορισμένες πραγματικές παθογένειες, απορρέουσες από τις διαδοχικές προσαυξήσεις του κόστους του έργου, και οι οποίες ήταν δύσκολο να υπερνικηθούν λόγω της καθυστέρησης (χρονικής επιμηκυνσης) της εκτέλεσης του έργου, προσφέροντας εύκολη λαβή για αυστηρή κριτική εφ΄όλης της ύλης. Ως αποτέλεσμα, η αρνητική ειδησεογραφία απλώθηκε γρήγορα και σε δευτερογενή ζητήματα που σχετίζονται με την ίδρυση και τη λειτουργία του ξενοδοχείου Μont Parnes. Όπως, για παράδειγμα, η κυβερνητική θέση ότι ολόκληρο το βουνό της Πάρνηθας θα έπρεπε να τύχει ενιαίας και πολύπλευρης τουριστικής προσπάθειας για ανάπτυξη και η οποία δεν θα έπρεπε να περιοριστεί μόνο στην έκταση γύρω από το νεότευκτο ξενοδοχείο.



Αποσπάσματα από το κατα τα άλλα υμνητικό για το Μont Parnes βιβλίο Το ξενοδοχείο Μont Parnes, μια αρχιτεκτονική ορεινή ιστορία, του Ε. Β. Μαρμαρά, σελ. 38-40, 60, 177-178



Θα συνεχίσω, όταν έχω λίγο χρόνο, με κάποια άλλα αποσπάσματα για την αποτυχία του ξενοδοχείου (ευτυχώς για το βουνό) μέσα σε δυο μόλις χρόνια από τα εγκαίνια του, και την μετατροπή του σε Καζίνο (δυστυχώς για το βουνό) κατά τη διάρκεια της χούντας.

 

Η διαφοροποίηση και ποικιλία των δρσυηριοτήτων το 1958 περιέλαβε και την "αξιοποίηση" -κατ΄αλλους άλωση και καταστροφή- σημαντικής έκτασης στην Πάρνηθα με την οικοδόμηση ενός επιβλητικού, πολυτελούς ξενοδοχείου, του γνωστού Mont Parnes, που ολόκληρώθηκε το 1961 και που αποτελεί και το κεντρικό θέμα του τόμου αυτού. Η Πάρνηθα μέχρι τότε είχε περιορισμένο οδικό δίκτυο, διέθετε ένα μικρό καταφύγιο και αποτελούσε παράδεισο για τους εκδρομείς φυσιολάτρες πεζοπόρους και ορειβάτες, κυρίως της Αττικής. Η οικοδόμηση του ξενοδοχείου και η προσθήκη λίγο αργότερα του καζίνου επρόκειτο να αλλάξουν αρκετά το χαρακτήρα της περιοχής.

Το ξενοδοχείο Μont Parnes, μια αρχιτεκτονική ορεινή ιστορία, του Ε. Β. Μαρμαρά, σελ. 25

…Οι τιμές στο Mont Parnes αυξάνονταν σημαντικά σε ημέρες ειδικών εκδηλώσεων. Έτσι σύμφωνα με το εορταστικό πρόγραμμα των χριστουγέννων  του 1961 και της πρωτοχρονιάς του 1962 (…) για τα δείπνα των δυο παραμονών, εκτός του ότι απαιτείτο κατά την είσοδο στο κέντρο επίσημο ένδυμα, το κόστος του δείπνου έφθανε στις 350 δραχμές κατ΄άτομο. (σ. Μια δραχμή εκείνης της εποχής αντιστοιχεί περίπου σε 1 ευρώ σήμερα).

Επιπλέον οι συμπληρωματικές χρήσεις του νυχτερινού κέντρου διασκέδασης και της αίθουσας ημερήσιων εκδρομέων εισήγαγαν ορισμένους νεωτερισμούς, άγνωστους μέχρι τότε για τους Αθηναίους. Αυτοί οι χώροι αποτέλεσαν πόλο ανάπτυξης καινούργιων δραστηριοτήτων για την πρωτεύουσα, δίνοντας διέξοδο στη διασκέδαση και στην αναψυχή των ανερχόμενων οικονομικά μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων της. Οι δραστηριότητες αυτές άρεσαν στο ευρύ κοινό, ωστόσο φαίνεται ότι ξεπερνούσαν τις οικονομικές δυνατότητες του μέσου Αθηναίου, με αποτέλεσμα ο αριθμός των πελατών που ανταποκρίθηκαν να μη δικαιολογεί το αυξημένο λειτουργικό κόστος της εγκατεστημένης επιχείρησης.
Συγκεκριμένα, το πολυτελές νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, που ήταν ενσωματωμένο στο ξενοδοχείο, έγινε σημείο ενδιαφέροντος για ευκατάστατους κυρίως Αθηναίους που αναζητούσαν νέες προτάσεις για νυκτερινή ζωή σε αναβαθμισμένο περιβάλλον αλλά και ευκαιρίες σχετικά πιο έντονης διασκέδασης. (Και όλα αυτά στην καρδιά του βουνού της Πάρνηθας το οποίο από το 1961 είχε ανακηρυχθεί εθνικός Δρυμός για την προστασία των βιότοπων και των οικοσυστημάτων του!)

Τέλος, η δημοφιλία [;;] του Mont Parnes θα μπορούσε έμμεσα να προσεγγιστεί και από το γεγονός ότι παραχωρούνταν από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου διάφοροι χώροι για δευτερογενείς καλλιτεχνικές εκδηλώσεις ώστε να χρησιμοποιηθούν ως σκηνικό ή ντεκόρ. Πολλές από τις ελληνικές ταινίες της εποχής γυρίστηκαν στους φιλόξενους χώρους της ξενοδοχειακής μονάδας αλλά και πολλοί μοντελίστ παρουσίαζαν εκεί τάσεις της γυναικείας μόδας.

Σελ. 183-184-185

Από το βιβλίο Το ξενοδοχείο Μont Parnes, μια αρχιτεκτονική ορεινή ιστορία, του Ε. Β. Μαρμαρά, Εκδόσεις ΚΕΡΚΥΡΑ

Όπως είδαμε ήδη, από τον Οκτώβρη του 1963 το Mont Parnes υπολειτουργούσε και μάλιστα μόνο κατά τους τρεις θερινούς μήνες. Ωστόσο ραγδαίες αλλαγές σημειώθηκαν στη λειτουργία του με τη στρατιωτική δικτατορία του 1967. Στην αρχή  ο χουντικός γενικός γραμματέας Τουρισμού Κων. Μπαλλόπουλος ζήτησε από το Απόστολο Δοξιάδη της εταιρείας Ελληνικά Ξενοδοχεία - Λάμψα ΑΕ, που διηύθηνε το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία της Αθήνας, να αναλάβει τη διαχείριση και τη διεύθυνση του Mont Parnes. Ο Α. Δοξιάδης διηύθυνε το ξενοδοχείο για μια θερινή περίοδο χωρίς όμως να σημειωθεί καμιά αξιοσημείωτη αλλαγή και δρομολογήθηκε τότε η απόφαση για τη μετατροπή του σε Καζίνο.

Η άποψη ότι το αποτυχημένο ουσιαστικά ξενοδοχείο Mont Parnes, για το οποίο κατασπαταλήθηκαν άπειρα ποσά και καταστράφηκε ένα θαυμάσιο ορεινό τοπίο, θα έπρεπε να αποκτήσει καζίνο για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του είχε διατυπωθεί ήδη από την εποχή της ανέγερσής του όταν ορισμένοι από τους επικριτές του, όπως η Ελένη Βλάχου της εφημερίδας Καθημερινή, προέβλεπαν ότι η λειτουργία του αποκλειστικά ως ξενοδοχείου δεν είχε προοπτικές να αποδώσει οικονομικά.

Ωστόσο η απόφαση της δημιουργίας του καζίνου παρά την προφανή αποτυχία του ξενοδοχείου καθυστέρησε σχεδόν μια δεκαετία και αυτό έγινε για πολιτικούς λόγους καθώς καμιά πολιτική κυβέρνηση δεν τολμούσε να αναλάβει τότε την ευθύνη δημιουργίας ενός Καζίνου δίπλα στην Αθήνα.

Η απόφαση να μετατραπεί το Μον Παρνές σε Καζίνο πάρθηκε τελικά το 1969, όταν το ξενοδοχείο παραχωρήθηκε από την χούντα στον Κύπριο επιχειρηματία Φρίξο Δημητρίου, ο οποίος εκείνη την εποχή διαπραγματευόταν με τον Αριστοτέλη Ωνάση την αγορά του μεριδίου του στο Καζίνο του Μόντε Κάρλο ενώ ταυτόχρονα συζητούσε με τον τότε Αυτοκράτορα (Σάχη) της Περσίας Ρεζά Παχλεβί τη δημιουργία ενός καζίνο στις όχθες της Κασπίας!

Όταν παρέλαβε το Μον Παρνές ο Δημητρίου αυτό είχε γίνει ξενοδοχείο-φάντασμα και μεγάλο μέρος του ήταν εγκαταλελειμμένο και ασυντήρητο. Ο Κύπριος επιχειρηματίας προχώρησε καταρχάς σε εκτεταμένες αλλαγές και ανακατασκευές στο κτίριο, αλλοιώνοντας το αρχικό σχέδιο του Π. Μυλωνά, κυρίως στο επίπεδο του ισόγειου και του πρώτου υπόγειου, ενώ προχώρησε και σε προσθήκες νέων κατασκευών για να εξυπηρετηθεί η νέα χρήση του ως Καζίνο. Προς τούτο μάλιστα, για να επανδρώσει τα τραπέζια του τζόγου έφερε εκπαιδευμένο προσωπικό από άγγλους κρουπιέρηδες, κατευθείαν από το Olympic Casino του Λονδίνου και δημιούργησε μέσα στο Μον Παρνές Σχολή κρουπιέρηδων για να εκπαιδεύσει τους έλληνες διαδόχους τους!
Επιπλέον οργάνωνε σε τακτική βάση κοσμικές εκδηλώσεις, δεξιώσεις και πάρτι, προσκαλώντας ντόπιες και διεθνείς διασημότητες για να δώσει μια ατμόσφαιρα γκλαμουριάς και να προσελκύσει κοινό, και όλοι μαζί στο τέλος κατέληγαν στις ρουλετες, τη χαρτοπαιξία, τα ζάρια και τους «κουλοχέρηδες».

Η ξενοδοχειακή λειτουργία του Μον Παρνές είχε εκμηδενιστεί και περιοριζόταν πλέον κυρίως στη φιλοξενία των επιφανών προσκεκλημένων του Καζίνο και στη διαμονή των τζογαδόρων.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι μέχρι τότε, καζίνα στην Ελλάδα υπήρχαν μόνο σε περιοχές με μεγάλη προσέλευση τουριστών, όπως η Κέρκυρα και η Ρόδος, και λειτουργούσαν εχοντας ως πελάτες κυρίως τουρίστες, ενώ ένα καζίνο στο Μον Παρνές θα απευθυνόταν αποκλειστικά στην αθηναική κοινωνία αποσκοπώντας να δημιουργήσει μια ντόπια πελατεία. Γιαυτό και με το φόβο της κατακραυγής μια τέτοια απόφαση ηταν δύσκολο να ληφθεί τότε από μια πολιτική κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Κων. Τσάτσου υπουργού της κυβέρνησης Καραμανλή την εποχή που οικοδομήθηκε το Μον Παρνές και μελλοντικού προέδρου της δημοκρατίας, ο οποίος δίκην Πόντιου Πιλάτου δήλωσε:

«Το ξενοδοχείο της Πάρνηθας τώρα ζη διότι τώρα έγινε Καζίνο. Ως καζίνο πληροί τον προορισμό του. Αυτό όμως το εκανε η δικτατορία. Εγώ είχα, αντίθετα, δηλώσει, και τήρησα το λόγο μου, ότι δεν θα κάνω κανένα Καζίνο στην περιοχή της Αττικής».

Εννοείται όμως, πως μετά την μεταπολίτευση κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τη λειτουργία του Καζίνο παρ΄ότι για τη λειτουργία του βασιζόταν στον εκμαυλισμό και στο εθισμό στο τζόγο όλο και περισσότερων ανθρώπων, χωρίς να αναφέρουμε βέβαια πως όλη αυτή δραστηριότητα πάνω στο βουνό ήταν ασύμβατη με κάθε έννοια προστασίας της μοναδικής φυσιογνωμίας του, της πλούσιας χλωρίδας του και της σπάνιας πανίδας του.

Η λειτουργία του Καζίνου ξεκίνησε το Γενάρη του 1971 και στα εγκαίνιά του πεντακόσια αυτοκίνητα ανέβηκαν το δρόμο της Πάρνηθας, μεταφέροντας περίπου 2.000 Αθηναίους στο Μον Παρνές.

Η λειτουργία του καζίνου στη Πάρνηθα δημιούργησε μια νέα κατάσταση τόσο στην Αθήνα όσο και πάνω στο βουνό καθώς πάρα πολλοί αθηναίοι έγιναν τελικά θαμώνες της αμερικάνικης και γαλλικής ρουλέτας,  του πόκερ, του μπλακ τζακ, του μπακαρά, του σεμέν-ντε-φερ, του μπάγκο πούντο και των ζαριών κι αργότερα των «κουλοχέρηδων», συνδυάζοντας το πάθος του τζόγου με την γκλαμουριά του Μον Παρνές. Για ένα αυξανόμενο πλήθος ανθρώπων, μάλιστα, η φράση «πάμε στο βουνό» απέκτησε ένα νέο νόημα σημαίνοντας «πάμε στο Καζίνο»!

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, το 1972 κατασκευάστηκε και το τελεφερίκ, ένα εξειδικευμένο εναέριο μέσο μεταφοράς με σκοπό τη συντόμευση κατά πολύ του χρόνου άφιξης στο Καζίνο, την εξυπηρέτηση των πελατών του κατά τους χειμερινούς μήνες που έκλεινε ο δρόμος της Πάρνηθας λόγω των χιονοπτώσεων, καθώς και την προσέλκυση νέων επισκεπτών και υποψήφιων πελατών με δέλεαρ το ενδιαφέρον ενός εναέριου ταξιδιού στο καζίνο πάνω από τα δάση της Πάρνηθας. Για το σκοπό αυτό δημιουργήθηκαν δυο σταθμοί εδάφους και μια ενδιάμεση γραμμή διπλής κατεύθυνσης στηριγμένη επάνω σε γιγάντιους μεταλλικούς πυλώνες. Για την κατασκευή του Κάτω σταθμού και πάρκινγκ στους πρόποδες τη Πάρνηθας, αγοράστηκε και αποψιλώθηκε από τα δέντρα του δάσους έκταση 51 στρεμμάτων ενώ ο Άνω σταθμός που κατασκευαύστηκε πλησίον του κεντρικού κτιρίου του Μον Παρνές ενώθηκε με αυτό διαμέσου ενός περίκλειστου διαδρόμου έτσι ώστε οι επισκέπτες να εισέρχονται απευθείας στους χώρους του Καζίνο χωρίς να έλθουν σε επαφή έστω και στο ελάχιστο με το ορεινό φυσικό περιβάλλον!

Να σημειωθεί ότι την ίδια εποχή της παραχώρησης από την στρατιωτική κυβέρνηση του Μον Παρνές στο επιχειρηματία Φρίξο Δημητρίου που προχώρησε στα έργα ανακατασκευής και την προσθήκη νέων οικοδομών στο Μον Παρνές για την μετατροπή του σε Καζίνο, ο επικεφαλής της Χούντας συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος έχτισε πάνω στην Πάρνηθα, μέσα στον υποτιθέμενα προστατευόμενο πυρήνα του εθνικού Δρυμού την προσωπική του βίλλα!
Η βίλα χτίστηκε στην περιοχή του κατάφυτου από έλατα Πλατύ Βουνού στη δυτική Πάρνηθα, μια περιοχή με εξαίσια θέα προς το Θριάσιο Πεδίο. Δίπλα στη βίλλα κατασκευάστηκε ένα ελικοδρόμιο και σε ένα χαμηλότερο επίπεδο ένα ολόκληρο στρατόπεδο για την προστασία του Παπαδόπουλου. Για την πρόσβαση στο όλο συγκρότημα κατασκευάστηκε ένας ακόμη νέος δρόμος πάνω στο βουνό. Τα ερείπια αυτών των εγκαταστάσεων σώζονται ακόμη σε εκείνη την περιοχή και χρησιμοποιούνταν για χρόνια ως άτυπο, πρόχειρο καταφύγιο για τους πεζοπόρους του βουνού, ενώ τα δάση της δυστυχώς καταστράφηκαν ολοκληρωτικά από τη μεγάλη πυρκαγιά της 28ης Ιούνη 2007. 

To Mάη του 1984 το ανενεργό πια ξενοδοχείο και μετασκευασμένο πλεον σε Καζίνο του Μον Παρνές, μετά την έκπτωση του ανάδοχου ομίλου του Χάρη Φρ. Δημητρίου πέρασε στην άμεση διαχείριση και εκμετάλλευσή του από τον ΕΟΤ. Ήταν μια περίοδος κατά την οποία ήταν γενική η τάση για το πέρασμα ιδιωτικών οργανισμών στο δημόσιο έλεγχο και υπήρχαν ευνοικές ρυθμίσεις γι’αυτό. Στην περίοδο αυτή οι εργαζόμενοι έφτασαν περίπου τους 600 από τους οποίους οι περισσότεροι εργάζονταν στα τραπέζια του τζόγου καθώς επίσης στην ασφάλεια και τον έλεγχο του Καζίνο.

Δέκα χρόνια μετά και στα πλαίσια του επελαύνοντος νεοφιλελευθερισμού και της διαδικασίας αναδιάρθρωσης σε όλο το φάσμα της οικονομίας ευρύτερα, το κρατικοποιημένο Καζίνο και γενικότερα η ιδιοκτησία του ΕΟΤ μέσα στο Δρυμό μπήκαν σε αντίστροφη διαδικασία, στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησής τους. Για αυτό ψηφίστηκε ο νόμος 2206/94 και πραγματοποιήθηκε σχετικός διαγωνισμός το 1995, αλλά κηρύχθηκε ατελέσφορος διότι το προσφερόμενο τίμημα των 10, 5 δις δραχμών από την πλειοδότρια εταιρεία θεωρήθηκε πολύ μικρό.
Το 1996 η υπουργός Ανάπτυξης Βάσω Παπανδρέου ανακοίνωσε την πρόθεση της κυβέρνησης να μετατρέψει το Καζίνο σε Ανώνυμη Εταιρεία που θα ανήκει στο κράτος, ένα ενδιάμεσο βήμα στην κατεύθυνση ιδιωτικοποίησης του και μαζί του όλης της ακίνητης περιουσίας του ΕΟΤ μέσα στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας.
Σε ένα δημοσίευμα εκείνης της εποχής (ΤΟ ΒΗΜΑ 21/6/1998) αναφέρεται σχετικά ότι ο Γ.Γ. του ΕΟΤ Νίκος Σκουλάς δεν διστάζει να πει ότι η κατάσταση στο κρατικό καζίνο της Πάρνηθας «είναι άθλια από όλες τις πλευρές» (παλιότερα είχε ο ίδιος χρησιμοποιήσει τον όρο σήψη) αλλά ότι πιστεύει πως «το βουνό (της Πάρνηθας) μπορεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις να αποτελέσει μια ακόμη επενδυτική ευκαιρία και να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον μεγάλων επιχειρήσεων του τουρισμού και των καζίνων».

.....

Παρόλο λοιπόν που ακόμα κaι επίσημοι φορείς όπως το Δασαρχείο Πάρνηθας επισημαίνουν την επιβλαβή λειτουργία των εγκαταστάσεων επάνω στο βουνό -όπως το καζίνο και οι στρατιωτικές βάσεις- σε βάρος των οικοσυστημάτων, ζητώντας την «απομάκρυνση των υφισταμένων εγκαταστάσεων που αντιστρατεύονται τους σκοπούς κηρύξεως του Δρυμού», το Καζίνο όχι μόνο δεν απομακρύνθηκε αλλά ιδιωτικοποιήθηκε μαζί με όλη την ιδιοκτησία του ΕΟΤ μέσα στο Δρυμό.

»Έτσι η ΑΕ “Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα”, η οποία κληρονόμησε την περιουσία του ΕΟΤ συμπεριέλαβε στο μετοχικό της κεφάλαιο τα δάση του πυρήνα του Δρυμού τα οποία ανήκαν στον ΕΟΤ αποτιμώντας τα σε χρήμα και κατόπιν διενήργησε μια σειρά διεθνείς διαγωνισμούς με όρους που αντιστρατεύονταν κάθε νομοθεσία περί προστασίας των δασών και ειδικότερα των δρυμών, όπως: - τα άρθρα 45 & 51 του Ν. 998/79 (ΦΕΚ 289Α/79), με τα οποία αποκλείονται στην Αττική τουριστικά έργα σε δάση και ειδικότερα σε πυρήνες εθνικών δρυμών, χαρακτήρισε την περιβάλλουσα τις δυο ξενοδοχειακές μονάδες γη (περίπου 100 στρεμ.) ως χέρσα [ενάντια σε όσα ορίζει το άρθρο 3 του Ν. 998/79] - και επιτρέπει τη μεταβίβαση δάσους του πυρήνα του δρυμού προς τον ανάδοχο του διαγωνισμού, αν και σύμφωνα με το νόμο (αρθρο 72 του Ν. 998/79) ορίζεται ότι οι εντός των πυρήνων εθνικών δρυμών εκτάσεις, απαλλοτριώνονται υπέρ του Δημοσίου. (Ριζοσπάστης 2/3/2002)]»

Την αντίθεσή τους στην απόφαση ιδιωτικοποίηση του καζίνο της Πάρνηθας και στην επικείμενη παραχώρηση έκτασης συνολικά 3.100 στρεμμάτων στους νέους ιδιοκτήτες-διαχειριστές του καζίνο εξέφρασαν κάνοντας την πρώτη πορεία πάνω στο βουνό στις 3 Μάρτη 2002 μέλη οικολογικών ομάδων, ορειβατικών συλλόγων, δημοτικών κινήσεων καθώς και φίλοι του βουνού και του δάσους. (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/03/2002)