Κατά την άποψή μας αυτή η παγκόσμια αντίδραση είναι απολύτως βάσιμη. Διότι έχει αποδειχθεί ότι τα μεγάλα φράγματα στα ποτάμια δημιουργούν πολύ περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται πως επιλύουν και επιτείνουν το πρόβλημα του νερού. Ας αναλογιστούμε ότι το συνηθισμένο στερεότυπο για την έλλειψη νερού, πάνω στο οποίο στηρίζεται η λογική των φραγμάτων, λέει μόνο τη μισή αλήθεια. Στον πλανήτη δεν λείπει το νερό γενικά και αόριστα – λείπει το νερό καλής ποιότητας. Και είναι προφανές ότι η δημιουργία ταμιευτήρων με στάσιμο νερό οδηγεί στην υποβάθμιση της ποιότητας και καταστρέφει τα ποτάμια οικοσυστήματα.

Το νερό μπορεί να επιστρέφεται σε χαμηλότερο σημείο της κοίτης (έτσι αντιλαμβάνονται την έννοια του «ανανεώσιμου» ορισμένοι) αλλά τα ποτάμια δεν είναι μόνο νερό. Είναι παράλληλα και το οργανικό φορτίο, που κουβαλάει μαζί του το νερό, η λάσπη και οι μικροοργανισμοί, που δίνουν τη ζωή στο ποτάμι. Με την κατασκευή ενός φράγματος αυτό το οργανικό φορτίο κατακρατείται στον ταμιευτήρα και δημιουργεί τεράστιες εκτάσεις λάσπης ενώ κατάντη του φράγματος οι συνέπειες είναι ακόμη μεγαλύτερες (καταστροφή οικοσυστημάτων, πτώση υδροφόρων οριζόντων, υφαλμύρωση εδαφών). Αν προσθέσουμε τις επιπτώσεις στη γεωλογία και τη σεισμικότητα, στους παραποτάμιους πληθυσμούς, στο τοπίο και στην πολιτιστική κληρονομιά, ακόμη και σε αυτό το φαινόμενο του θερμοκηπίου, καθώς η παγιδευμένη στους ταμιευτήρες βλάστηση εκλύει διοξείδιο του άνθρακα, το αρνητικό ισοζύγιο των υδροηλεκτρικών φραγμάτων γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Όπως συνοψίζει η καμπάνια του WWF, «το πραγματικό κόστος ενός φράγματος δεν φαίνεται ποτέ σ’ ένα φύλλο ισολογισμού».

Η λογική αυτή έχει κερδίσει σημαντικό έδαφος στις αναπτυγμένες χώρες, όπου η υδροηλεκτρική ενέργεια των μεγάλων φραγμάτων θεωρείται παρωχημένη ενώ και οι μεγάλες Τράπεζες μετατοπίζουν το ενδιαφέρον τους στον Τρίτο Κόσμο. Εμείς συμμεριζόμαστε την αντίληψη ότι τα μεγάλα φράγματα ανήκουν στο παρελθόν και τασσόμαστε κατά της αύξησης του ποσοστού της ενέργειας από αυτά στον ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας μας. Θεωρούμε ότι όσα έχουν ήδη κατασκευαστεί ή αποπερατώνονται σύντομα, όπως λ.χ. στην περιοχή μας το φράγμα του Μετσοβίτικου, είναι ήδη αρκετά και το μόνο που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε είναι η εφαρμογή τεχνολογιών για την αύξηση της αποδοτικότητάς τους, λ.χ. με τη μέθοδο της αντλησιοταμίευσης. Πιστεύουμε ότι πρέπει να διαλυθεί η σύγχυση, που καλλιεργείται σκόπιμα από πολλές πλευρές, να γίνει σαφές ότι τα μεγάλα φράγματα στα ποτάμια δεν αποτελούν ανανεώσιμη πηγή ενέργειας, ότι δεν πρέπει να συνυπολογίζονται για την επίτευξη του στόχου του 20 % από ΑΠΕ και των επόμενων στόχων αλλά αντίθετα πρέπει να εγκαταλειφθούν οριστικά από δω και στο εξής.

Διαβάστε το πλήρες κείμενο της παρέμβασης

προσθέστε το άρθρο σε μηχανές social bookmarking

(0)